برگرفته از متن کتاب

" ... محمدرضاشاه در چکمه و شنل رضاشاه پس از 1334 با چهره خندان دمکراسی و ادعای آزادی، بازیگر منحصر اداره کشور شد. او هنوز که هنوز است به اتکاء بودجه سرشار کشور و قدرت نظامی و سیاسیش یکه تازی می کند. زیرا تجربه های دوره زندگی سیاسیش با نرمش خاص اخلاقیش این سرپوش را تامین کرده است. او چون بندبازی، مراقب سیاست خارجی خود و چون حاتم طائی در پخش بودجه مملکتی و پول شخصی برای موجودیت خود سخاوتمند و چون آقامحمدخان درباره مخالفین سرسخت خود شقاوت از خود نشان می دهد..."