» نوايي در يک نگاه

استاد دکتر عبدالحسين نوايي در سال 1302 در تهران متولد شد تحصيلات ابتدايي را در مدرسۀ تمدن و ابن‌سينا و دورۀ متوسطه را در مدرسۀ شرف مظفري گذراند پس از آن به دانشسراي عالي رفت و در رشتۀ ادبيات فارسي فارغ‌التحصيل شد.

از سال 1323 به شغل معلمي و خدمت در وزارت فرهنگ روي آورد و همزمان در مجلۀ ادبي، تاريخي يادگار با عباس اقبال آشتياني همکاري کرد.

در سال 1328 پس از تعطيلي مجلۀ يادگار با مجلۀ اطلاعات ماهيانه همکاري کرد و تا 1333 اين همکاري ادامه يافت. علاوه بر اين در روزنامه‌ها و مجلات متعددي مانند نشريۀ وزارات خارجه، مهر، يغما، توشۀ آژنگ، اميد، پست تهران، بهرام، آيين، ماهنامۀ فرهنگ، صدف، فردوسي، گوهر، بررسيهاي تاريخي، سير و سياحت، باستانشناسي و تاريخ، کيهان فرهنگي، ادبستان، انجمن، فصلنامه تاريخ معاصر ايران و گنجينۀ استاد و ... بالغ بر 120 مقاله نوشت.

از سال 1337 به تدريج از مقاله‌نويسي کناره‌گيري کرد و از آن پس به جمع‌آوري مجموعۀ نامه‌ها و اسناد تاريخي پرداخت. در سال 1346 به سمت رئيس دانشکدۀ ادبيات دانشگاه تبريز منصوب شد.

سال 1351 به سازمان کتابهاي درسي منتقل شد و تا مرداد 1354 در اين سمت بود. در شهريور 1356 بازنشسته شد و در همان سال به رياست مدرسۀ عالي بابلسر انتخاب شد که تا آبان 1357 اين مأموريت ادامه يافت. پس از انقلاب به تدريس در دانشگاههاي تهران، شهيد بهشتي، الزهرا، آزاد اسلامي، پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي و سازمان اسناد ملي پرداخت و تا سال 1378 آن را ادامه داد.

در مهر ماه 1373 به دعوت رئيس انجمن آثار و مفاخر فرهنگي به عضويت شوراي علمي اين انجمن انتخاب شد. از سال 1374 در قسمت اسناد نهاد رياست جمهوري به کار پرداخت. دکتر نوايي بالغ بر 37 کتاب تأليف کرده که نخستين اثر او شرح رجال حبيب‌السير در سال 1324 و آخرين آن، کتاب مهد علياست که در سال 1383 چاپ و منتشر شد.

در سال 1349 کتاب احسن‌التواريخ به سبب تصحيح و تعليق او به عنوان بهترين کتاب سال شناخته شد. همچنين در سال 1364 کتاب اسناد تاريخي ايران از 1308 تا 1105 ه.ق او جايزۀ بهترين کتاب سال جمهوري اسلامي ايران را دريافت کرد.

 سال 83 به دنبال بيماري طولاني سرطان، در تهران جان به جان آفرين تسليم کرد.