» عيبجويي (خطبه 140 نهج البلاغه ترجمه عبدالمحمد آيتي)

شايسته است، آنان که مرتکب گناه نشده‌اند و از معصيت در امان مانده‌اند، به گناهکاران و عاصيان رحمت آورند. و همواره به درگاه خداوندي سپاس گزارند تا سپاس خداوندي، آنان را از عيبجويي گناهکاران باز دارد. پس چگونه است حال غيبت کننده‌اي که زبان به غيبت برادر خود مي‌گشايد و او را به سبب گرفتار شدنش در چنگ گناه سرزنش مي‌کند. آيا به ياد ندارد که خداوند گناهان او را مستور داشته، آن هم گناهاني که، از گناهان کسي که زبان به غيبتش گشاده، بسي بزرگتر بوده است. و چگونه او را به گناهي نکوهش مي‌کند که خود نيز همانند آن را مرتکب مي‌شود. و اگر آن گناه را، عيناً، مرتکب نشده، خداوند را در مواردي که از آن گناه عظيمتر بوده است، نافرماني کرده است. به خداوند سوگند، اگر گناه بزرگي مرتکب نشده ولي نافرماني کوچکي از او سر زده است، جرئت او در عيبجويي و غيبت مردمان گناهي بزرگتر است.

اي بندۀ خدا، به عيبجويي گناهکار مشتاب، شايد خداوند او را آمرزيده باشد و از خردک گناهي هم که کرده‌اي، ايمن منشين، بسا که تو را بدان عذاب کنند. هر کس از شما که به عيب ديگري آگاه است، بايد از عيبجويي باز ايستد. زيرا مي‌داند که خود او را نيز چنان عيبي هست.

بايد به سبب عيبي که ديگران بدان مبتلا هستند و او از آن در امان مانده است، خدا را شکر گويد و اين شکرگزاري او را از نکوهش ديگران به خود مشغول دارد.