خانه هاشان پُر داوودی بود
چشمشان را بستيم
دستشان را نرسانديم به سر شاخه هوش
جيبشان را پُر عادت كرديم
خوابشان را به صداي سفر آينه ها آشفتيم
(سهراب سپهري)
ارسال به دوستان
نسخه قابل چاپ
