 |
| ماهنامه شماره 119 - صفحه 5 |
» خيابان تهران، خيابان سئول جلال فرهمند در دهه پنجاه که دوره نوجواني و بي‌خبري بود هنگامي که از چهارراه سرچشمه به سمت بهارستان سرخوش و بي‌خيال گذر مي‌کردم در پياده‌راههاي زيروروشده بخش غربي خيابان مدرس ــ که الان فکر مي‌کنم عجيب بود که هنوز نامش مدرس باقي مانده بود ــ آدمهاي چشم‌بادامي و سختکوشي را مي‌ديدم که درهر شرايطي در حال کار بودند. من آن موقع نمي‌دانستم اين آدمها در زير آن خاکها چه مي‌کنند، فقط سيمها و کابلهايي در دستان آنان ديده مي‌شد که در حال وصل و بستن بودند. مدتي که از روي کنجکاوي از رانندگان ايراني اين افراد پرسش کردم فهميدم اين چشم باداميان بي‌صدا و قانع، کره‌ايند و در حال کابل‌کشي تلفن. اينها همان کره‌ايهاي هستند که الان ماشينهاي لوکسشان مثل هيونداي وکيا و...در شهرهاي ما ويراژ مي‌دهند و در خانه‌هايمان از تلويزيون و يخچال و انواع وسايل برقي متفاوت جا خوش کرده‌اند. الان آن کره‌ايهاي دهه پنجاهي که در تهران کارهاي کوچکي مي‌کردند يا مرده‌اند يا در خانه سالمندان آخرين روزهاي حياتشان را مي‌گذرانند. و حتما ياد نوجواني نخواهند بود که روزي در محله مرکزي تهران با کنجکاوي آنان را مي‌نگريست. از اين تغيير و تحولات شايد 35سال هم نمي‌گذرد. زماني که براي اين همه تغيير چندان هم زياد نيست. کره و ايراني که در دهه پنجاه چندان اختلافي با هم نداشتند الا در نفت و البته کمي هم مديريت! درآمد سرانه ايرانيان دهه پنجاهي دو برابر کره‌ايهاي سختکوشي بود که در تهران جان مي‌کندند. کره و ايران درآن سالها پا به پاي هم پيش مي‌رفتند پا به پاي همي که کره‌ايها را مجاب کرد نام تهران را بر يکي از مهم‌ترين خيابانهايشان بگذارند و شهرداري تهران هم نام خياباني تازه‌ساز را سئول گذاشت. شروع روابط ايران و کره به سال 1341 باز مي‌گردد. در همان سال سفارت کره در تهران باز شد وسفير ايران در توکيو سفير اکرديته در سئول تعيين شد تا سال 1354و ارتقا روابط ايران در حد کاردار و سپس به سال 1355 فرستادن سفير به آنجا. اولين سفير ايران هم محمود هاتف نام داشت که از دي 1355 تا پيروزي انقلاب در آنجا حضور داشت. با سفر وزير خارجه کره به ايران و سپس نخست‌وزير آنان به تهران به سال 1977موجب انتقال 12هزار کارگر کره‌اي به ايران فراهم شد. همان کارگراني که بنده در بهارستان ديدم!
کره تاريخ عجيبي دارد با اينکه مانند ايران تاريخي چند هزارساله دارد ولي برخلاف ايران در قرن جديد رسماً مستعمره ژاپن بود. ژاپن که استعمارگر منطقه وسيعي از شرق آسيا بود نزديک چهل سال کره را در دست داشت و پس از پايان جنگ جهاني دوم کره ظاهراً مستقل شد. ولي جنگ دو کره مجال تنفسي نداد. تا اينکه به سال 1953 دو کره از هم جدا شدند. برخلاف امروز کره‌شمالي آباد و صنعتي بود ولي کره جنوبي در فقر و فلاکت مي‌سوخت و در اقتصاد کشاورزي مانده بود. حکومتهاي نيمه دموکرات پس از استقلال کره منجر به هرج و مرج زيادي شد. براي همين گروهي از نظاميان در سال 1961 کودتا کردند. رهبر کودتاچيان که پارک چونگ هي نام داشت تا بيست سال بعد با اقتدار و نيمچه ديکتاتورمابانه حکومت کرد. چهار دوره رئيس‌جمهور شد و نهايتاً در حرکتي مردمي در اين راه جان داد. همين بيست سال کافي بود که با روحيات خاص کره‌اي و با سختکوشي، کشور را از چنان منجلابي به اوضاع کنوني برسانند. چيزي که عيان است چه حاجت به بيان است. هر چند که پارک چونگ هي طي چهار دوره ظاهراً با راي اکثريت به حکومت رسيد ولي در مقابل با حذف مخالفان، ديکتاتوري نظامي – شخصي را جايگزين کرد. در سال 57 که انقلاب ايران خود را نشان داده بود و در هر کوي و برزن برضد ديکتاتور ايران مخالفتها شکل گرفته بود محمود هاتف اولين و آخرين سفير شاهنشاهي برگ سبزي به سان تحفه درويش براي شاه مي‌فرستد. هاتف که با وزير بازرگاني و وزير بهداري کره در مراسم مهماني شام سفير ايتاليا در سئول شرکت کرده بود نظر اين دو وزير و نگرانيشان نسبت به اوضاع ايران را براي وزير خارجه مي‌فرستد که اين گزارش به شرفعرض شاه هم مي‌رسد. آن دو با سادگي که شايد مختص مردمان آسياي جنوبي شرقي باشد حرفهاي مي‌زنند که به نظر جالب است. حرفهايي از يک حکومت ديکتاتوري تعالي گرا! به ديکتاتوري فردگرا! نظر اينان الان جالب و تعجب‌آور است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منابع: امجد، محمد. بررسي مقايسه‌اي توسعه اقتصادي ايران و کره‌جنوبي. تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامي. 1384. علي بابايي، غلامرضا. تاريخ سياست خارجي ايران از شاهنشاهي هخامنشي تا به امروز. تهران، درسا، 1357. |
|||||||||||||||||||||
ارسال به دوستان
نسخه قابل چاپ
