» درگذشت شوريده شيرازي

ميرفتاح

در قرن سيزدهم هجري، يکي از پرآوازه‌ترين شاعران و اديبان ايران چشم به جهان گشود. او حاج ‌محمدتقي ملقب به فصيح‌الملک و متخلص به شوريده بود. از آنجايي که زادگاهش، شيراز بود، او را شوريده شيرازي مي‌خواندند. او در شيراز به دنيا آمد و در شيراز هم درکنار قبر سعدي به خاک سپرده شد. با وجود اينکه، بيماري آبله، از کودکي بينايي‌اش را از او گرفت، اما او هيچ وقت احساس ناتواني نکرد. پدرش در شعر و ادب دستي داشت و خوش قريحه بود. قريحه شاعري شوريده به پدرش رفته بود. هوشي سرشار و قريحه‌اي ذاتي در يادگيري شعر و ادبيات و علوم عربي داشت. از همان نوجواني با وجود نابينايي‌اش در آموختن سرآمد بود. شوريده از نُه سالگي، از زمان فوت پدر تحت سرپرستي و تعليم دايي‌اش بزرگ شد. با حمايتهاي دايي‌اش به شهرت رسيد. آوازه او به گوش ناصرالدين شاه هم رسيد. او شعرهايي در تعريف و تمجيد ناصرالدين‌شاه گفت، که همه به مذاق شاه خوش آمد و از طرف شاه لقب فصيح‌الملک گرفت. براي شعرهايي که به خاطر مظفرالدين شاه گفت انعام و هداياي بسيار گرفت. ارادت او نسبت به سعدي معروف بود. در سالهاي آخر عمرش سرپرستي افتخاري آرامگاه سعدي را به دست گرفت. او در اين مدت کارهاي زيادي براي نگهداري مطلوب آرامگاه سعدي کرد.

در سال 1301 مردم زيادي در شيراز بر اثر وبا، مردند. شوريده در آخرين روزهاي عمرش با زبان طنز به تمسخر اعيان و اشراف پرداخت و اين کارش در روحيه مردم تأثير گذاشت. اما از سروده‌هايش حاکم فارس رنجيد و دستور به فلک او داد. او در تجاوز نظامي انگلستان به جنوب ايران که اهالي فارس به مقابله با انگليسيها رفتند، شعرهايي در تشويق وطن‌دوستان شيراز سرود.